วันเสาร์ที่ 31 ตุลาคม พ.ศ. 2552



บทความการศึกษา

การศึกษา คือการสร้างคนให้มีความรู้ ความสามารถมีทักษะพื้นฐานที่จำเป็นมีลักษณะนิสัยจิตใจที่ดีงาม มีความพร้อมที่จะต่อสู้เพื่อตนเองและสังคม มีความพร้อมที่จะ ประกอบการงานอาชีพได้ การศึกษาช่วยให้คนเจริญงอกงาม ทั้งทางปัญญา จิตใจ ร่างกาย และสังคม การศึกษาจึงเป็นความจำเป็นของชีวิตอีกประการหนึ่ง นอกเหนือจากความจำเป็น ด้านที่อยู่อาศัย อาหารเครื่องนุ่งห่ม และยารักษาโรค การศึกษาจึงเป็นปัจจัยที่ 5 ของชีวิต เป็นปัจจัยที่จะช่วยแก้ปัญหาทุก ๆ ด้านของชีวิตและเป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุดของชีวิตในโลกที่มีกระแสความเปลี่ยนแปลงทางด้านวิทยาศาสตร์และเท คโนโลยีอย่าง รวดเร็ว และส่งผลกระทบให้วิถีดำรงชีวิตต้องเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกันการศึกษายิ่งมีบทบาทและความจำเป็น มากขึ้นด้วย การศึกษาที่จะช่วยให้ทุกคนมีชีวิตที่ดี มีความสุข จะต้องมีลักษณะ ที่สำคัญดังนี้

1. เป็นการศึกษาที่ให้ความรู้ และทักษะพื้นฐานที่จำเป็นอย่างเพียงพอ เช่น ความรู้และทักษะทางด้านภาษา การคิดคำนวณ ความเข้าใจหลักการทางวิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยี เป็นต้น สภาพปัจจุบันมีความจำเป็นต้องสนับสนุนให้ทุกคนได้รับการศึกษาขั้น พื้นฐานอย่างน้อย 12 ปี จึงจะเพียงพอกับความต้องการและความจำเป็นที่จะยกระดับ คุณภาพชีวิตให้ดีขึ้น

2. การศึกษาทำให้คนเป็นคนฉลาด เป็นคนมีเหตุผล คิดเป็นแก้ปัญหาเป็น และ รู้จักวิธีแสวงหาความรู้เพื่อพัฒนาตนเอง และเพื่อการงานอาชีพ

3. การศึกษาต้องสร้างนิสัยที่ดีงาม ให้เกิดขึ้นกับผู้เรียนโดยเฉพาะนิสัยรักการ เรียนรู้ และนิสัยอื่น ๆ เช่นความเป็นคนซื่อสัตย์ ขยัน อดทน รับผิดชอบ เป็นต้น

4. การศึกษาต้องสร้างความงอกงามทางร่างกาย มีสุขภาพพลามัยที่ดี รู้จัก รักษาตนให้แข็งแรง ปลอดจากโรคภัยไข้เจ็บ และสารพิษ

5. การศึกษาต้องทำให้ผู้เรียนไม่เป็นคนเห็นแก่ตัว เห็นความสำคัญของประโยชน์ส่วนรวมให้ความร่วมมือกับผู้อื่นในสังคม อยู่รวมกับผู้อื่น ช่วยเหลือผู้อื่น ช่วยสร้างสังคมที่สงบเป็นสุข รักษาสิ่งแวดล้อมให้ยั่งยืน

6. การศึกษาต้องทำให้คนมีทักษะการงานอาชีพที่เพียงพอกับการเข้าสู่การงานอาชีพ รู้จักการประกอบอาชีพและรู้จักพัฒนาการงานอาชีพ ทั้ง 6 ประการ เป็นพื้นฐานทางการศึกษาที่จำเป็น ที่คนจะต้องได้รับรู้อย่างทั่วถึงทุกคน ถ้าทุกคนได้รับอย่างครบถ้วน เพียงพอก็จะทำให้เกิดทักษะลักษณะและนิสัยที่พึงประสงค์ได้ การศึกษาจึงไม่ใช่สิ่งจำเป็นเพียงสำหรับคนบางคน แต่เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับคนทุกคนโดยเฉพาะผู้ที่ขาดความพร้อมในปัจจัยต่าง ๆ เพื่อการดำรงชีวิตที่มีคุณภาพ ยิ่งมีความ จำเป็นมากที่สุด คนที่ขาดความพร้อมต้องการการศึกษามาก มักเป็นกลุ่มคนที่ถูกลืมตลอดเวลา การศึกษาที่ได้รับก็มักเป็นบริการที่กระท่อนกระแท่น ไม่เพียงพอกับการเรียนรู้ที่เหมาะสม ไม่พอแม้เพียงเพื่อดำรงชีวิตให้อยู่รอดปลอดภัย ตรงข้ามกับผู้ที่มีความพร้อมพอจะช่วยตนเองได้ กลับได้รับบริการที่มีคุณภาพและปริมาณที่ดีกว่ามาก ดังจะเห็นได้จากสถานศึกษาในเมืองกับในชนบท ที่มีความแตกต่างกันอย่างชัดเจนในทุก ๆ ด้าน ซึ่งถ้าเป็นเช่นนี้ การศึกษานอกจาก จะไม่สามารถสร้างความพร้อมที่เพียงพอกับผู้ต้องการแล้ว ยังส่งเสริมให้ช่องว่างระหว่าง คนรวยกับคนจนแตกต่างกันมากขึ้นด้วย เพื่อให้การศึกษาเป็นเครื่องมือสำคัญในการสร้างชาติ จึงมีความจำเป็นที่จะต้องปรับยุทธศาสตร์การศึกษาเสียใหม่ให้หันมาให้ความสำคัญกับคนยากจนคนเสียเปรียบ และคนด้อยโอกาสให้มากขึ้นทรัพยากรของรัฐต้องนำมาใช้จ่าย เพื่อปรับปรุงบริการการศึกษา สำหรับคนยากจนให้ดีขึ้นเป็นพิเศษ ให้เพียงพอกับการสร้างลักษณะสิสัยและความพร้อมที่จำเป็น ถ้าคนยากจน คนเสียเปรียบ คนด้อยโอกาสได้รับการศึกษาที่เหมาะสม และมีคุณภาพ แล้ว ปัญหาต่าง ๆ ในบ้านเมืองก็จะลดน้อยลงไปโดยปริยายและยังทำให้เขากลายเป็นกำลัง สำคัญทางเศรษฐกิจของประเทศได้อย่างดีด้วย การศึกษานอกจากเป็นปัจจัยที่ 5 แล้ว ยังเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของชีวิต และเป็นปัจจัยเพื่อความรุ่งเรืองของประเทศชาติในอนาคตอีกด้วย เราจงฝากความหวังของชาติ ด้วยการพัฒนาการศึกษากันเถิด

สมุนไพรรักษาโรคแผลในกระเพาะอาหารและลำไส้
สาเหตุของโรคดังกล่าวยังไม่ชัดเจน ปกติจะมีสารเมือก (mucin) หลั่งออกจากต่อมในส่วนล่างของหลอดอาหาร กระเพาะอาหารและส่วนบนของลำไส้เล็ก เพื่อป้องกันเยื่อบุกระเพาะจากฤทธิ์กัดของน้ำย่อยที่เป็นกรดอย่างแรง แต่มีปัจจัยบางอย่างที่คาดว่าจะทำให้เยื่อบุกระเพาะอาหารอ่อนแอลง เกิดการอักเสบและเป็นแผลได้ง่าย เช่น ภาวะขาดอาหาร ภาวะเครียด พักผ่อนไม่เพียงพอ รับประทานยาหรือสารบางชนิดที่กัดกระเพาะ สูบบุหรี่จัด ดื่มกาแฟที่มีคาเฟอีนมากหรือเนื่องจากกรรมพันธุ์
อาการระยะแรก คือ ปวดท้องบริเวณลิ้นปี่ อาจมีความรู้สึกอิ่มแน่นหรือหิวร่วมด้วย แผลในกระเพาะอาหารมักปวดท้องหลังอาหารประมาณ 1-ชั่วโมงครึ่ง ส่วนแผลในลำไส้มักปวดท้องหลังอาหารประมาณ 2-4 ชั่วโมง และช่วงดึกหลังเที่ยงคืนด้วย การรักษาจะไม่หายขาด ผู้ป่วยจะต้องดูแลตนเองคล้ายกับผู้ป่วยท้องอืด ท้องเฟ้อ ระยะที่ปวดท้องควรดื่มนมถั่วเหลืองทุก 3-4 ชั่วโมงพร้อมทั้งใช้สมุนไพรที่แนะนำ รับประทานอาหารอ่อน ทานอาหารครั้งละน้อยๆ แต่ทานบ่อยๆ งดอาหารรสจัดและสิ่งต้องห้ามข้างต้น และหาทางคลายเครียดด้วย จะมีสมุนไพรที่ช่วยรักษาเยื่อบุทางเดินอาหารให้แข็งแรงขึ้น และควรใช้สมุนไพรขับลมร่วมด้วย
กล้วยน้ำว้ารับประทานผลดิบสดครั้งละครึ่งถึง 1 ผล อาจใช้ผลดิบหั่นบางๆตากแห้ง บดเป็นผงชงน้ำดื่ม ใช้ผงยาเท่ากับครึ่งถึง 1 ผล ข้อควรระวัง อาจมีอาการท้องอืดหลังรับประทานยานี้ แก้ได้โดยดื่มน้ำต้มขิงหรือสมุนไพรขับลมอื่นๆขมิ้นชันผงขมิ้นครั้งละ 500 มิลลิกรัม วันละ 3-4 ครั้ง หลังอาหารและก่อนนอนหรือปั้นเป็นลูกกลอนขนาดปลายนิ้วก้อย รับประทานครั้งละ 2 เม็ด



ความรัก ความจริงใจ ความประทับใจ ความผูกพัน
กาลครั้งหนึ่ง...มีเด็กชายคนหนึ่งที่ชื่อว่า 'ความรัก' ความรักไม่รู้ว่าเขาเกิดขึ้นมาได้อย่างไร เขาไม่เคยเห็นผู้ให้กำเนิด 'ความรัก' เกิดมาท่ามกลางความมืดมนและว่างเปล่า... ความรักเฝ้าตามหาอะไรบางอย่างที่ทำให้ตัวเขารู้สึกไม่เหน็บหนาวเขาอ้างว้าง เขาสับสน เขาอยู่คนเดียวมานานเกินพอ... ...เขารู้สึกว่าอะไรยังขาดหายไปความรักเริ่มออกเดินทางบนถนนสายที่ไม่มีจุดเริ่มต้น... ถนนสายนี้ทอดยาวไกลไปในความมืดมิด...และดูท่าไม่มีที่สิ้นสุด ความรักเริ่มท้อใจ...เมื่อไหร่เขาจะเจอเพื่อนร่วมทางเสียที...แสงสว่างเล็กๆ กระพริบพราวท่ามกลางความมืดรอบกาย แล้วหายไป...ความรักดีใจมาก ในที่สุดก็มีแสงสว่างจุดขึ้นมาแล้ว เขาเดินเข้าใกล้...และพบกับใครคนหนึ่งที่นั่งกอดเข่าอยู่เดียวดาย ...เธอคนนั้นคือ 'ความจริงใจ'...ความจริงใจบอกกับความรักว่าเธอถูกสั่งให้มาเฝ้ารอใครสักคน...เธอนั่งอยู่ตรงนี้นานแล้ว...นานจนแทบจะหมดหวัง... เธอเห็นแสงสว่างอยู่ไกลๆ...และความรักก็เข้ามาหาเธอ ทั้งสองส่งยิ้มให้กัน...ไม่ต้องให้มีใครบอกเขาก็รู้ พวกเขาทั้งคู่ต้องก้าวไปด้วยกัน... ความรักส่งมือให้ความจริงใจจับเอาไว้ แล้วพวกเขาก็เริ่มก้าวเดิน...ก้าวที่ทั้งสองเดินไปค่อยๆย่างอย่างช้าๆ...ไม่รีบร้อน อาจจะมีมรสุมพัดกระหน่ำเข้ามาบ้างแต่มือที่จับกันเอาไว้ไม่เคยปล่อย... ผ่านลมที่โหมกระหน่ำผ่านความมืดและความเหน็บหนาว... ผ่านหลายๆสิ่งมาด้วยกันและแล้วก็มีเด็กน้อยๆสองคนจูงมือกันเข้ามา...เด็กน้อยคนหนึ่งที่ดูบอบบางและอ่อนแอราวกับจะล้มลงได้ทุกเมื่อ แต่อีกคนกลับดูเข้มแข็ง...และคอยปกป้องอีกคนเสมอพวกเขาแนะนำตัวว่าเขาคือ 'ความประทับใจ' และ 'ความผูกพัน'ความรักและความจริงใจอุ้มเด็กทั้งสองมาแล้วร่วมเดินบนเส้นทางไปด้วยกัน...เส้นทางที่เคยมืดสนิทเริ่มมีแสงจางๆส่องรำไร... ถนนสายที่ดูยาวไกลไม่สิ้นสุด ตอนนี้กลับเห็นปลายทางสว่างริบหรี่......ในใจของพวกเขาเกิดความหวัง...เส้นทางที่พวกเขารอคอยใกล้เข้ามาถึงแล้ว แต่แล้ว! ก็มีเงาทะมึนมาทาบทับ เงาปีศาจสองตัวโอบล้อมพวกเขาเอาไว้ เจ้าปีศาจแนะนำตัวเองว่ามันคือ 'ความแตกร้าว' และ 'ความเศร้า'...พวกมันต้องการจะจับความรักไป...เด็กน้อยที่ชื่อความประทับใจร้องไห้จ้า มันกลัวเหลือเกิน ยิ่งร้องไห้ ร่างบอบบางนั้นยิ่งจางลงราวกับจะสลายไป...ความผูกพันโผเข้ากอดความประทับใจแน่น... เขาค่อยๆปลอบจนความประทับใจหยุดสะอื้น... ร่างกายของเด็กน้อยนั้นกลับมามีรูปร่างดังเดิม...ในขณะที่ปีศาจทั้งสองตนมีสีหน้าตื่นกลัว...ร่างของมันเองที่กำลังสลายไปช้าๆความรักกับความจริงใจเห็นดังนั้นจึงกอดเด็กน้อยทั้งสองแน่น ร่างทั้งสี่กอดกันกลมเกลียวเป็นหนึ่งเดียว ความแตกร้าวและความเศร้ากรีดร้อง......แล้วมันก็สลายไป ทั้งสี่ส่งยิ้มให้กัน...พวกเขาทำสำเร็จแล้ว! ทันใดนั้นเอง... แสงสว่างก็แยงจ้าไปทั่ว... ความรักรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังลอยขึ้นช้าๆ... ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณู... เสียงปริศนาที่มีชื่อว่า 'ความสุข' ดังก้อง... "พวกเจ้าเข้าใจแล้วใช่ไหม? ว่าทำไมข้าถึงให้พวกเจ้ามาเดินทางร่วมกัน......นับตั้งแต่วันนี้ไป...พวกเจ้าจะรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ข้าจะให้ชื่อของพวกเจ้าว่า 'ความสัมพันธ์' " ...ทั้งสี่ถูกรวมเป็นคนใหม่คนเดียวกัน...ร่างกายที่ดูแข็งแกร่งและมั่นคงกว่าเดิม...และพร้อมเผชิญกับทุกปัญหา...พวกเขาเข้าใจแล้วว่า...เขาเกิดมาทำไม... มีความรัก ความจริงใจ จึงเกิดความประทับใจ แล้วกลายเป็นความผูกพัน บางครั้งอาจจะมีปัญหาบางอย่างที่ทำให้เกิดความแตกร้าวและความเศร้า อาจจะทำให้ความประทับใจลดน้อยลงแต่ความผูกพันก็ยังเหนี่ยวรั้งทุกอย่างเอาไว้... ...แต่สุดท้าย ทุกอย่างจะผ่านไปได้ต้องมีพื้นฐานคือความรักและความจริงใจ... นี่แหล่ะค่ะ ความสัมพันธ์ของคนสองคน

คนตาบอด
มีชายหญิงคู่หนึ่งเป็นคู่รักกัน เค้าทั้งสองดูสวีทกันมาก มากจนน่าหมั่นไส้(เป็นบ้าเลยว่ะ) ผู้ชายรักผู้หญิงคนนี้มาก มากเกินจะอธิบายเป็นภาษามนุษย์ได้ รัก รัก รัก รักจนไม่เคยเตรียมตัวเตรียมใจว่า ถ้าวันหนึ่งเค้าทั้งสองคนต้องจากกัน จะเป็นเช่นไร ควรจะทำเช่นไร ต้องทำเช่นไรผู้ชายคนนี้ จะโทรหาผู้หญิงคนที่เค้ารักทุกๆ คืน หรือแทบทุกคืน แต่แล้ววันหนึ่ง สิ่งที่เค้าไม่เคยคาดฝันก็พลันเกิดขึ้น เมื่อเค้าได้โทรไปหาผู้หญิงคนนี้ และทันทีที่ผู้หญิงคนนี้รับโทรศัพท์พูดว่า ฮัลโหลด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนกับว่าโลกนี้มันช่างมืดมัวซะนี่กระไร ผู้ชายคนนี้ก็ถามด้วยความเป็นห่วงว่า เป็นอะไร ผู้หญิงก็ตอบว่า "ต้อง"(คนรักเก่าที่ต่างจังหวัด คือผู้หญิงคนนี้เป็นคนต่างจังหวัดเข้ามาเรียนที่กทม.)มีแฟนใหม่แล้ว ไอ้ผู้ชายคนนี้ก็งงสิ ก็กะไอ้แค่แฟนเก่าไปมีแฟนใหม่ มันต้องเศร้าราวกับเจอกูปรีในห้องนอนเชียวเหรอ (ไอ้ผู้ชายคนนี้ก็รู้ว่า นายต้องนี่เป็นใคร และก่อนหน้าที่จะมาเจอปัญหาเรื่องนายต้องนี่ ก็เจอปัญหาเรื่องผู้ชายอีกหลายคน แต่ก็พ้นผ่านไป เพราะเค้ารักผู้หญิงคนนี้มาก ก็เลยทำเป็นไม่จดจำก็เท่านั้น และไม่คิดว่ามันจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ) หลังจากที่ผู้หญิงคนนี้บอกว่า แฟนเก่านั้นได้ไปมีแฟนใหม่ไปแล้ว และไอ้ผู้ชายคนนี้หายงงแล้ว ผู้ชายก็ถามไปทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าคำตอบมันน่าจะเป็นเช่นไร แต่ก็ยังดันทุรังถามว่า "แล้วทำไมเธอต้องเศร้าด้วย ในเมื่อยังมีเราทั้งคน" ผู้ชายคนนี้เลยได้คำตอบโดนใจ คนวัยดิจิตอลว่า "กับเธอน่ะเค้ารัก แต่กับต้องเค้ารักมากกว่า" ผู้ชายคนนี้ก็ไม่รู้ว่าควรต้องทำยังไง จากนั้นได้ไม่นานผู้หญิงคนนี้ก็ไปมีผู้ชายคนใหม่ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เลิกรากับผู้ชายซึ่งรักเค้ามาก ทั้งคู่จึงได้ห่างกันไป และจบลงในที่สุด
เวลาผ่านไป 2 ปี 2 ปีแห่งความทรมาน 2 ปีแห่งการรอคอยว่าเมื่อไหร่ผู้หญิงคนนี้จะกลับมา แม้ว่าเวลา 2 ปีนี้ไม่อาจจะลบแผลที่ผู้หญิงคนนี้ทำ แต่ความรักทำให้คนตาบอด แม้ว่าความรักจะทำให้คนเราต้องเจ็บ ต้องผิดหวัง แต่คนเราก็ยังอยากที่จะแกว่งเท้าหาเสี้ยน ยังอยากที่จะมีความรัก ก็เหมือนดังผู้ชายคนนี้ เค้ายังพร้อมที่จะรอผู้หญิงคนนี้ ตลอด 2 ปี เค้าไม่เคยมีวันใดที่ไม่คิดถึงผู้หญิงคนนี้ ไม่เคยแม้สักวัน ตลอด 2 ปี ไม่มีผู้หญิงคนอื่นผ่านเข้ามาในชีวิตเค้าอาจเป็นเพราะ เค้ากลัวผู้หญิง หรือว่าเค้ายังรักยังคิดถึงคนเก่าของเค้าอยู่! ... ไม่มีใครรู้ แม้แต่ตัวของเค้าเอง


คำว่ารักเป็นมากกว่าคำพูดใดๆ
.........เค้าว่าเรื่อง "ความรัก" ไม่มีคำว่าถูกและผิด คุณไม่ผิดที่ไปรักเค้าคนนั้น และเค้าเองก้อคงไม่ผิดที่ไม่ได้รักคุณ ในทางตรงข้าม คุณไม่ผิดที่ไม่ได้รักเค้าคนนั้น และเค้าก้อไม่ผิดที่มารักคุณเช่นกัน .........การห้ามใจไม่ให้รักนั้นยากนัก แต่คงเทียบไม่ได้กับการห้ามใจให้ลืมรักเพราะย่อมยากกว่า คุณอาจทำได้เมื่อมีใครอีกคนก้าวเข้ามาในชีวิตคุณ แต่มันคงไม่ง่าย ถ้าคุณต้องหักใจให้ลืมในขณะที่คุณอยู่คนเดียว ..........เค้าว่าการชนะใจตัวเองนั้นอาจดีและมีค่าที่สุด แต่ในเรื่องความรัก การชนะใจคนที่เรารักนั้นอาจย่อมมีค่ากว่า แต่มันอาจมีค่ากว่านั้น ถ้าคุณสามารถชนะใจตัวเองที่จะปฏิเสธกับความรักที่ย้อนมาหาคุณ และมันอาจมีค่าที่สุด ถ้าคุณยอมที่จะ "แพ้" ใจตัวเองเพื่อจะกลับไปหาความรักนั้น ...........ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน แต่อย่าลืมว่าบนโลกไม่ได้มีแค่เค้าทั้งคู่ อย่าโกรธเค้าที่ต้องปฏิเสธรักจากคุณ ด้วยเหตุผลว่าเราเข้ากันไม่ได้ ด้วยเหตุผลว่าสังคมเราต่างกัน ด้วยเหตุผลว่าเค้ายังรักคุณอยู่ ด้วยเหตุผลว่าเค้ารักคนอื่นที่มีค่าพอกับคุณ ............วิทยาศาสตร์อาจต้องการเหตุผล แต่เรื่องความรักย่อมไม่ต้องการเหตุผลใดใด คนดีอาจรักกับคนเลว จงอย่าโทษเค้าว่าเค้ารักคนผิด จงอย่าโทษเค้าว่าเค้ารักคนที่ไม่เอาไหน และจงอย่าโทษตัวเองว่าเรารักคนที่ไม่ดี เพราะสิ่งที่คุณทำนั้นถูกต้องแล้ว จงเชื่อในสายตาของตัวเอง จงเชื่อประตูหัวใจอันมีค่าที่เลือกจะเปิดรับเค้าคนนั้น ............แม้ใครจะพูดว่าคู่ของเราเป็นคนไม่ดี แต่ในแง่ของความรัก คุณทั้งสองเป็นคนดีของกันและกัน อย่าโกรธเค้าที่บางครั้งเค้ายอมเป็นคนตาบอด อย่าโกรธเค้าที่บางครั้งเค้ายอมเป็นคนหูหนวก บางครั้งการไม่เห็นและไม่ได้ยิน เพื่อรักษาและถนอมความรักเอาไว้ ก็อาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุด .............นิยามความรักแต่ละคนย่อมต่างกัน ไม่แปลกที่บางคู่อาจทะเลาะกันทั้งวัน ไม่แปลกที่บางคู่อาจหวานให้แก่กันได้ทั้งวัน และไม่แปลกที่บางคู่ต่างเฉยชาต่อกัน และก้อคงไม่แปลกเลยที่บางคู่อาจต่างกันราวฟ้ากับดิน เพราะบางครั้งความรักคือ การเติมเต็ม แต่บางครั้งความรักอาจคือ การเสียสละ และการแบ่งปัน บางคนความรักอาจเป็น การดูแลและปกป้อง อย่าไปคิดว่าทำไมคู่เราถึงไม่เหมือนคู่ของใครเค้า อย่าไปคิดว่าคู่เราแปลกหรือเปล่า อย่าไปสนใจว่าเราควรเปลี่ยนแปลงอะไรมั๊ย ถ้าจะเปลี่ยน ขอให้เพื่อรักมิใช่เพื่อเลิก
รัก




ความสุขของการได้รัก
ในขณะที่เราคิดถึงคน ๆ นึงตลอดเวลา เค้าคนนั้นก็อาจคิดถึงคนอื่นอยู่ก็เป็นได้ และบางครั้ง ก็อาจมีคนที่คิดถึงเรา โดยที่เราไม่สนใจเลยเช่นกัน บางครั้ง การได้ฝันไปคนเดียว มันก็ดีกว่าการได้รู้ความจริงที่ว่า สิ่งที่เราคิดทั้งหมด มันคือความฝันของเราเองเพียงคนเดียว ฉะนั้น ไม่แปลกที่คนส่วนใหญ่เลือกที่จะจมกับความฝัน มากกว่าการได้รับรู้ความจริง การไม่ได้เป็นที่ 1 ในใจเค้า ไม่ใช่เรื่องน่าเศร้า... เราอาจเป็นที่ 2 ซึ่งมันก็ยังดีกว่าเป็นที่ 3 ที่ 4... และหากเราเป็นที่ 10 ในใจเค้า... ก็ขอให้คิดไว้ว่า ดีกว่าเราไม่มีความสำคัญอะไรในใจเค้าเลย แต่โปรดจำไว้เถอะว่า หากหัวใจของคุณยังไม่ร้องไห้ออกมาดัง ๆ พร้อมกับพูดกับตัวเองว่า...ชั้นเหนื่อยเหลือเกินแล้ว โปรดห้ามใจเถอะ ก่อนที่ชั้นจะอ่อนล้าไปกว่านี้... ก็จงชอบต่อไปเถอะ การรักใครซักคน ไม่ต้องการความพยายาม "การตัดใจ"ต่างหาก ที่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากมาย ลองชั่งน้ำหนักในใจเราดูสิว่า ความสุขยามที่คุณได้สบตาเค้า กับความทุกข์ยามที่คุณต้องคอยหลบตาเค้า อันไหนมันหนักหนากว่ากัน อย่าโทษตัวเอง ที่มาเจอเค้าสายเกินไป... อย่าโทษเค้าที่ไม่มีใจให้... อย่าโทษโชคชะตาที่ทำให้เราพบกัน แต่ไม่ได้ทำให้เราใจตรงกัน แต่จงยิ้มให้กับตัวเอง ที่อย่างน้อย ถึงจะพบกับเค้าคนนั้นสายเกินไป แต่ก็ยังได้พบ... ยิ้มให้เค้า ที่ถึงจะไม่ได้ให้ใจเรามา แต่ก็ยังได้รับหัวใจของเราไป... ยิ้มให้กับโชคชะตา ที่ยังทำให้เรา...ได้รู้จักกัน คุณควรจะดีใจด้วยซ้ำที่ครั้งหนึ่ง คุณได้เจอคนที่คุณอยากเก็บรอยยิ้มของเค้าไว้คนเดียว คนที่คุณใส่ใจกว่าตัวคุณเอง... คนที่ทำให้คุณหัวเราะ...และร้องไห้ได้มากมาย... คนที่เพียงแค่ยิ้มของเค้า ก็สามารถเปลี่ยนวันที่หมองหม่น...ให้กลายเป็นวันที่สดใส เท่านี้มันก็เพียงพอแล้ว ไม่ใช่หรือ? แค่การได้เห็นคนที่เรารัก ได้หัวเราะอยู่กับใครสักคนที่เค้ารักมากที่สุด ...นั่นแหละคือความสุขของการได้รัก...อย่างจริงใจ

เธอเลือกที่จะขาดสิ่งไหน
ไม่มีอากาศ ...ก็ไม่มีลมหายใจ ไม่มีความรัก
ยังหายใจได้..เหมือนทุกวัน
อากาศไม่ต้องเสาะแสวงหา
แต่ความรักจะได้มาต้องบากบั่น
อากาศได้มาง่ายๆ และมีอยู่มากมายร้อยพัน
ส่วนความรัก แม้เพียงฝัน..ก็สุขใจ
อากาศแทบไม่มีน้ำหนัก
ส่วนความรัก ใครก็เห็นว่ายิ่งใหญ่ อากาศ
ไม่เคยสร้างความเสียใจ
หากความรัก ทำให้ต้องร้องไห้
มีน้ำตา อากาศ ทำให้ทุกชีวิตดำรงอยู่
และความ รัก ทำให้ลมหายใจทุกอณูมีคุณค่า
อากาศมองเห็นได้ยากด้วยสายตา
ส่วนความรัก เห็นด้วยตารู้ด้วยใจ
มีอากาศโลกก็เป็นอย่างที่เป็นอยู่
มีความรักโลกจะกลายเป็นสีชมพูหวานไหว
สำหรับอากาศ เข้า-ออกตามลมหายใจ
แต่ความรักหากมีไว้..ก็ไม่อยากสูญเสียไปสักนิดเดียว
ดูแลรักษาอากาศว่าลำบาก
ดูแลความรัก ยิ่งยุ่งยาก หากไม่ชอบแลเหลียว
อากาศมากเท่าไหร่ ...ก็ไม่กลมเกลียว
ความรักแม้บางเบาก็แน่นเหนียว...และผูกพัน
ส่วนประกอบของอากาศสามารถบรรยาย
แต่ความรักไม่อาจอธิบายด้วยคำสั้นๆ
อากาศ อาจดี-แย่ แต่ละวัน
ส่วนความรักนั้น จะยังคงอบอุ่น กรุ่นหัวใจ
"ความรัก" กับ "อากาศ" หากถามฉันว่าเลือกที่จะขาดสิ่งไหน
แม้อากาศจำเป็นสักเพียงใด
ในโลกที่ความรักสิ้นไร้ ..ก็ไม่อาจทนอยู่ได้ เช่นกัน...

ถึงเธอไม่ว่างมาหา ก็อย่าว่าถ้าจะส่งใจไปให้ ถ้าบอกรักอย่าถามนะว่าทำไม แค่เก็บความรู้สึกนี้ไว้ก็พอ
...................................................
ขอเป็นใครก็ได้ แค่ได้ห่วงใยเธอบ้าง ขอเป็นจุดเล็กๆบนเส้นทาง แม้จะจางจนคุณมองข้ามก็ไม่เป็นไร
...................................................
สำหรับเธอ ฉันอาจจะเป็นเพื่อนธรรมดา แต่สำหรับฉันรู้ไหมว่า เธอเป็นยิ่งกว่าคนของหัวใจ
...................................................
รู้สึกแปลกๆเมื่อแรกพบ พอได้สบตากันก็หวั่นไหว มันหนาวๆสั้นๆไปทั้งใจ เกิดขึ้นทันใดที่พบเธอ
...................................................
ขอแค่อยู่ใกล้ๆ ไม่ต้องเข้าไปในใจก็ได้ จะไม่ปล่อยให้ความรู้สึกไปวุ่นวาย รบกวนคนที่มีความหมายในใจคุณ
...................................................
แอบชื่นชมหวังลมๆว่าเธอรัก แอบรู้จักอยากทายทักไม่ยักกล้า แอบๆมองอยากจะจองไว้ห่วงหา แอบมองตาอยากให้รู้ว่าสนใจ
...................................................
หวังว่าจะเป็นจริง กับบางสิ่งที่วาดไว้ หวังว่าอะไรในใจ ที่ซ่อนไว้จะตรงกัน
...................................................
ไม่ขออะไรเลย จะอยู่อย่างเงียบเฉยตรงนี้ เฝ้ามองด้วยความหวังดี จากวันนี้จวบนานเท่านาน
...................................................
รักเธอข้างเดียวคงไม่ผิด วางใจไม่คิดแก้ไข เพราะมีความจริงใจให้เธอไป วางใจว่ามันยิ่งใหญ่เกินใครเทียม
...................................................

นิทาน พระคุณแม่ทดแทนไม่หมด
กาลครั้งหนึ่งไม่นานเท่าไหร่ ณ ต้นไม้ใหญ่ท้ายหมู่บ้าน มีเด็กชายคนหนึ่งเดินหงุดหงิดอยู่คนเดียว ปากก็บ่นไปว่า "ใช้อยู่ได้ วันๆใช้ทำโน่นทำนี่ เดี๋ยวให้ถูบ้าน เดี๋ยวให้ล้างจาน โอ้ย..เบื่อ ๆ ๆ "
เดือดร้อนถึงเทพผู้ให้กำเนิด ซึ่งเป็นผู้จัดให้เด็กๆมาเกิดในหมู่บ้านนี้ จึงแปลงกายเป็นผู้เฒ่าและปรากฎตัวพร้อมกับหมาน้อยตัวหนึ่ง
ผู้เฒ่าถามเด็กน้อยว่า " เด็กน้อยเจ้าบ่นอะไรอยู่เหรอ บอกเรามาเถอะเผื่อเราจะช่วยเจ้าได้ "
เด็กน้อยตอบ " ก็แม่ของฉันนะสิ วันๆชอบใช้ให้ทำงานบ้าน ไม่เคยได้พัก ได้เล่นกับเพื่อนบ้างเลย "
ผู้เฒ่าหยิบก้อนอิฐขึ้นมาสองก้อน " เอ้า ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็มาเล่นกับเราสิ เรามาแข่งกันถืออิฐนี้ไว้คนละก้อน ใครถือได้นานกว่ากันคนนั้นชนะ "
เด็กชายเห็นว่าเป็นเรื่องง่ายๆจึงตกลงเล่นด้วย เวลาผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เด็กน้อยเริ่มเมื่อยล้า และเบื่อจึงบ่น และขอยอมแพ้
ผู้เฒ่าก็พูดต่อว่า " งั้นเจ้าเล่นกับลูกสุนัขตัวนี้ไหมหละ แต่ก่อนอื่นเจ้าต้องป้อนนมให้ลูกสุนัขตัวนี้ก่อนนะ "
เด็กน้อยตอบว่าก็ได้ แล้วเริ่มป้อนนมให้ลูกสุนัข ไม่นานลูกสุนัขก็ซนและไม่ยอมอยู่นิ่งเด็กน้อยก็เบื่อ แล้วก็บ่นพาลไม่ป้อนนมต่อ..
ผู้เฒ่าจึงสอนว่า "แม้แต่ก้อนอิฐ 1 ก้อนเจ้าก็ยกได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เทียบไม่ได้กับแม่เจ้าซึ่งต้องอุ้มท้องเจ้าตลอดทั้งวันทั้งคืนนานถึง 9 เดือนก่อนจะคลอดเป็นเจ้าออกมา"
" แล้วยังต้องอดทนเลี้ยงเจ้าตั้งแต่เล็กจนโตขนาดนี้ ขณะที่เจ้าป้อนนมลูกหมาแค่มื้อเดียวก็เบื่อแล้ว "
" การเป็นแม่นั้นลำบากนัก ตั้งแต่อุ้มท้อง และเลี้ยงลูกจนกว่าจะโตการทดแทนบุญคุณด้วยการช่วยการงานเพียงเล็กน้อย ย่อมเทียบไม่ได้กับพระคุณแม่ที่เลี้ยงเรามา "
เด็กน้อยได้ฟังแล้วจึงคิดได้ รีบวิ่งกลับไปหาแม่โดยไม่คิดบ่นอีกเลย..
คติ:พระคุณแม่นั้นมากเหลือคณา จะตอนแทนเท่าไรก็ไม่หมด